Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/426

ciepła, miękka i ledwie, ledwie wilgotna. Obłomow usiłował spojrzeć jej w twarz. Olga odwracała się coraz bardziej.
 — Milczenie? — rzekł lękliwie i pytająco, całując jej rękę.
 — Znak zgody — dokończyła cicho, nie odwracając się.
 — Co ty teraz czujesz? Co myślisz? — pytał, przypominając sobie swoje marzenia o wstydliwej zgodzie, o łzach.
 — Co też ty mówisz! — odpowiedziała, nie przestając błądzić wzrokiem po okolicy, po lesie. Tylko falowanie piersi wskazywało, że panowała nad sobą.
 — Czy ma łzy w oczach? — myślał Obłomow, ale Olga uporczywie patrzyła w ziemię.
 — Tyś obojętna, spokojna! — mówił, usiłując rękę jej pociągnąć ku sobie.
 — Ani obojętna, ani spokojna.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, żem dawno to przewidziała i przyzwyczaiłam się do tej myśli.
 — Dawno... — ze zdziwieniem powtórzył Obłomow.
 — Tak, od tej chwili, gdy dałam ci gałązkę bzu... i w myśli powiedziałam sobie...
 Olga nie dokończyła.
 — Od tej chwili!
 Obłomow otworzył ramiona, ażeby ją uścisnąć.
 — Przepaść otwiera się... błyskawice świecą... ostrożniej! — powiedziała złośliwie, zręcznie uchylając się od objęć i rękę jego odsuwając parasolką.
 On przypomniał sobie groźne „nigdy“ i pohamował się.