Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/428

obmowę, cześć, ale znajduje nagrodę w miłości — ona jej zastąpi wszystko.
 — Czyż nam potrzebna taka droga?
 — Nie!
 — Chciałbyś na tej drodze szukać szczęścia kosztem mego spokoju i czci?
 — O, nie, nie! klnę się na Boga, że nie! — zaprotestował gorąco.
 — Pocóż mówiłeś o tem?
 — Doprawdy, sam nie wiem...
 — Domyślam się. Chciałeś się dowiedzieć, czy zdolna byłabym poświęcić dla ciebie mój spokój, czy poszłabym z tobą taką drogą? Czy tak?
 — Tak, zdaje się, domyślasz się... Cóż?
 — Nigdy! Za nic w świecie! — odpowiedziała stanowczo.
 Obłomow zamyślił się, potem westchnął.
 — Tak, to ciężka droga i wielkiej trzeba miłości, ażeby kobieta mogła pójść za mężczyzną, ginąć, ale — kochać.
 Obłomow pytająco spojrzał jej w oczy. Twarz jej była spokojną, tylko linijka nad brwią poruszyła się.
 — Wyobraź sobie — mówił — że Soniczka, która nie warta jest twego małego palca, przy spotkaniu się z tobą — nie poznałaby cię.
 Olga uśmiechnęła się, ale spojrzenie jej było jak dawniej pogodne. Obłomowa unosiła pycha egoizmu — doprosić się ofiary z serca Olgi i upoić się nią.
 — Wyobraź sobie, że mężczyźni, spotykając się z tobą, nie spuszczaliby wzroku z uczuciem szacunku, lecz patrzyliby na ciebie z aroganckim, złośliwym uśmiechem.