Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/443

odczepisz się tak łatwo. Ja dałem swoje pieniądze — zwróć mi.
 — Skądże wziąłeś tyle pieniędzy? — spytał Obłomow.
 — Co tobie do tego? Dawny dług mi spłacono. Po pieniądze też przyjechałem.
 — Dobrze. Temi dniami przyjadę i mieszkanie odstąpię innemu, a teraz nie mam potrzeby się śpieszyć.
 — Jakież ci mieszkanie potrzebne? Lepszego w całem mieście nie znajdziesz. Przecież nie oglądałeś go jeszcze — rzekł Tarantjew.
 — I oglądać nie chcę — odpowiedział Obłomow. — Poco mam się tam przeprowadzać? Daleko dla mnie...
 — Dlaczego? — szorstko zapytał Tarantjew.
 Obłomow nie powiedział.
 — Od środka miasta daleko.
 — Od jakiego środka? Poco on ci potrzebny? Leżeć będziesz...
 — Nie, już teraz nie leżę.
 — Dlaczego?
 — Tak... ja... dzisiaj... — począł.
 — Co? — przerwał Tarantjew.
 — Nie będę jeść obiadu w domu.
 — Ty mnie daj pieniądze — i niech cię czort weźmie!
 — Jakie pieniądze? — niecierpliwie zapytał Obłomow. — Temi dniami przyjadę do mieszkania, pomówię z gospodynią...
 — Jaką gospodynią? Kumą — czy co? Co ona rozumie? Baba! Ty z bratem jej pogadaj — zobaczysz!
 — Dobrze. Pojadę i pomówię.