Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/444

 — Tak! Czekać na ciebie! Oddaj najprzód pieniądze!
 — Nie mam. Muszę pożyczyć.
 — Zapłać mi przynajmniej teraz za dorożkę — nalegał Tarantjew — trzy ruble srebrne.
 — Gdzież twoja dorożka? Dlaczego trzy ruble?
 — Dorożkę odesłałem z powrotem. Jakto, za co? I tak nie chciał jechać, powiada: same piaski. Stąd także trzy ruble — razem dwadzieścia dwa ruble!
 — Stąd jedzie omnibus. Kosztuje tylko pół rubla — rzekł Obłomow. Masz!
 Dał mu cztery ruble. Tarantjew schował do kieszeni.
 — Siedem rubli asygnacyjnych winien mi jesteś — dodał Tarantjew. — Daj mi przynajmniej na obiad!
 — Na jaki obiad?
 — Teraz nie zdążę na obiad do domu. Trzeba będzie zjeść po drodze w restauracji. Tam wszystko drogo. Pewnie zedrą jakich pięć rubli.
 Obłomow milcząco wydostał jeszcze rubla i rzucił mu. Nie siadał umyślnie, ażeby Tarantjewa zmusić do odejścia. Ale ten nie odchodził.
 — Każ mi dać przynajmniej jaką zakąskę.
 — Przecież chciałeś jeść obiad w restauracji? — zauważył Obłomow.
 — To obiad. A teraz dopiero druga godzina.
 Obłomow kazał Zacharowi podać mu cokolwiek.
 — Nic niema. Nie gotowano dzisiaj — sucho odpowiedział Zachar, pochmurnie spoglądając na Tarantjewa. — A kiedyż, Michej Andreicz, zwrócisz koszulę barina i kamizelkę?
 — Jakiej ty jeszcze chcesz koszuli i kamizelki?