Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/445

— odezwał się Tarantjew. — Przecież zwróciłem już dawno.
 — A kiedyż to?
 — Przecież tobie samemu do rąk oddałem w czasie przeprowadzki. Pewnie gdzieś wetknąłeś a teraz mnie pytasz!
 Zachar skamieniał.
 — Ach, mój Boże! Ilja Iljicz, co to za wstyd! — zachrypiał Zachar, zwróciwszy się do Obłomowa.
 — Śpiewaj, śpiewaj tę piosnkę! — przemówił Tarantjew. — Pewnie przepiłeś, a teraz upominasz się u mnie.
 — Nie, ja od urodzenia nic jeszcze pańskiego nie przepiłem! — chrypiał Zachar. — Ot, pan...
 — Przestań, Zachar! — ostro przerwał Obłomow.
 — Pan także zabrałeś szczotkę od podłogi i dwie nasze filiżanki! — mówił Zachar.
 — Jakie szczotki? — zagrzmiał Tarantjew. — A ty, stary draniu! Przynieś lepiej zakąskę!
 — Słyszycie, Ilja Iljicz, jak on mnie łaje? — rzekł Zachar. — Niema zakąski, nawet chleba w domu niema. Anisja wyszła.
 Zachar odwrócił się i wyszedł.
 — Gdzież ty jesz obiad? — spytał go Tarantjew. Dziwy się dzieją: Obłomow chodzi na przechadzkę do lasu, nie jada obiadu w domu... Kiedyż wracasz do swego mieszkania? Jesień się zbliża. Przyjedź zobaczyć.
 — Dobrze, dobrze! Temi dniami...
 — Nie zapomnij o pieniądzach.
 — Tak, tak, tak... — niecierpliwie odpowiedział Obłomow.
 — Czy nic nie trzeba zrobić w mieszkaniu? Tam brat kazał pomalować dla ciebie podłogi,