Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/453

bratkami i nagietkami, z poza których wyglądały głowy ludzkie. Obłomow zdołał jakoś wysiąść z powozu, pies jeszcze głośniej ujadać począł.
 Wszedł na ganek i zetknął się ze staruszką o pomarszczonej twarzy, w sarafanie, z podwiniętym do pasa podołkiem.
 — Kogo pan szuka?
 — Gospodyni domu, pani Pszenicyn.
 Staruszka głowę schyliła z powątpiewaniem.
 — Może pan do Iwana Matwieicza? Jego niema w domu. On jeszcze nie wrócił z urzędu.
 — Chciałbym się widzieć z właścicielką domu — rzekł Obłomow.
 Tymczasem w domu nie ustawało zamieszanie. To przez jedno, to przez drugie okno wyglądała jakaś głowa. Poza staruszką drzwi otworzyły się trochę i przymknęły się znowu. Widać było tam kilka osób.
 Obłomow się odwrócił. Na dziedzińcu dwoje dzieci, chłopczyk i dziewczynka, przyglądali mu się z ciekawością.
 Zjawił się skądś zaspany chłop w kożuchu i, ręką zakrywając oczy od słońca, leniwem spojrzeniem patrzył na Obłomowa i powóz.
 Pies szczekał przerywanym głosem, a gdy tylko Obłomow poruszył się lub koń uderzył kopytem, skakał i rwał się z łańcucha.
 Przez płot na prawo widział Obłomow ogromny ogród, zasadzony kapustą, na lewo, także przez parkan — kupkę drzew i zielono malowaną altankę.
 — Pan do Agafji Matwiejewny? — spytała staruszka. Czego pan chce?
 — Powiedz gospodyni domu — rzekł Obłomow —