Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/460

 — Jutro nie mogę.
 — Więc pojutrze. W niedzielę po mszy.... u nas wtedy i zakąska bywa... Michej Andreicz przychodzi...
 — Czy rzeczywiście i Michej Andreicz przychodzi? — spytał Obłomow.
 — Jak Boga kocham, prawda.
 — I pojutrze nie mogę — niecierpliwie wymawiał się Obłomow.
 — To w przyszłym tygodniu... — zauważyła. — A kiedyż spodziewać się pana już na stałe mieszkanie. Kazałabym podłogi wyszorować, kurze zetrzeć — dodała.
 — Ja nie będę tu mieszkał!
 — Jakże? A z rzeczami co zrobimy?
 — Proszę powiedzieć bratu — począł mówić Obłomow powoli, utkwiwszy oczy w piersi Agafji Matwiejewny — że z powodu okoliczności...
 — Tak długo nie przychodzi... nie widać... — mówiła, patrząc na parkan, oddzielający ulicę od dziedzińca. — Ja znam jego kroki... słychać na drewnianym chodniku. Tu mało kto chodzi...
 — Więc pani oświadczy mu, o co prosiłem? — kłaniając się i odchodząc, mówił Obłomow.
 — Za pół godziny z pewnością przyjdzie — zauważyła gospodyni z właściwem sobie zaniepokojeniem, starając się zatrzymać Obłomowa.
 — Dłużej czekać nie mogę! — rzekł stanowczo, otwierając drzwi.
 Pies, ujrzawszy go na ganku, począł ujadać i szarpać się z łańcucha.
 Furman, śpiący dotychczas, oparty o łokieć, począł cofać konie, śród kur powstał znowu przestrach i hałas, poczęły rozbiegać się na różne strony. W oknie ukazało się kilka głów.