Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/466

 — Co ona tam temi łokciami tak żywo obraca? — spytał Obłomow.
 — Kto ją wie. Koronki prasuje, czy co.
 Obłomow przypatrzył się poruszeniom łokci, jak plecy zginały się i rozginały.
 U dołu, gdy się schylała, widać było czystą spódnicę, czyste pończochy i okrągłe, pełne łydki.
 — Żona urzędnika — pomyślał Obłomow — a łokcie, jak u jakiej hrabiny, nawet z dołeczkami.
 W południe Zachar wszedł zapytać, czy barin nie zechce spróbować ich „piroga“. Kazała zaproponować gospodyni.
 — Dziś niedziela, więc pieką „pirog“.
 — Dobry to może być „pirog“! — niedbale zauważył Obłomow. Z cebulą pewnie i z marchwią!
 — „Pirog“ nie gorszy od Obłomowskich — zauważył Zachar — z kurczętami i świeżemi grzybami.
 — Ach, to musi być bardzo smaczne! Przynieś! Kto to u nich gotuje? Czy ta zamorusana baba!
 — Gdzie jej do tego! — z pogardą zauważył Zachar. — Gdyby nie gospodyni, to baba i garnka nie potrafi przystawić. Gospodyni sama w kuchni gotuje. „Pirog“ wypiekły razem z Anisją.
 Po pięciu minutach z bocznego pokoju wysunęła się goła ręka, ledwie przykryta szalem, który już był na niej widział, trzymająca talerz w ręku, z kawałkiem dymiącego się „piroga“.
 — Bardzo pięknie dziękuję — odezwał się łagodnie Obłomow, biorąc talerz z „pirogiem“ i spojrzawszy ku drzwiom wzrokiem wpił się w wysokie piersi i nagie plecy.
 Drzwi zamknęły się pośpiesznie.