Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/467

 — Wódeczki pan nie chce? odezwał się głos z za drzwi.
 — Nie piję, bardzo dziękuję, — jeszcze łagodniej rzekł Obłomow. — Pani jaką ma?
 — Swoją, domową. Sama nalewam na liście czarnych jagód — znowu słyszał ten sam głos.
 — Nigdy takiej nalewki nie piłem. Popróbuję, jeżeli pani pozwoli.
 Naga ręka znowu przesunęła się przez drzwi z kieliszkiem wódki na talerzu. Obłomow wypił. Bardzo mu smakowała.
 — Bardzo dziękuję — rzekł Obłomow, starając się przez drzwi zaglądnąć. Ale drzwi nagle się zamknęły.
 — Cóż to pani nie pozwoli na siebie spojrzeć i dzień dobry oddać — rzekł z wymówką Obłomow.
 Agafja Matwiejewna uśmiechnęła się za drzwiami.
 — Jestem jeszcze w mojej codziennej sukni. Ciągle byłam w kuchni. Zaraz się ubiorę. Brat też zaraz wróci z nabożeństwa — odpowiedziała.
 — Dobrze, żeś mi pani przypomniała o bracie. Muszę z nim koniecznie pomówić. Proszę go poprosić, aby wstąpił do mnie.
 — Dobrze, powiem, gdy wróci.
 — A kto to u was kaszle! Czyj to taki suchy kaszel! — pytał Obłomow.
 — To nasza babka... już ósmy rok kaszle.
 Drzwi znowu zamknęły się.
 — Jaka ona... naturalna — pomyślał Obłomow, — jest w niej coś takiego... Czyściutko koło niej.
 Dotychczas Obłomow nie zdołał się poznajomić z braciszkiem gospodyni.
 Widział tylko — i to rzadko, leżąc rano w łóżku,