Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/48

 — Niechże pan wstaje, czas się ubierać.
 — Poczekaj pan trochę, jeszcze wcześnie.
 — Dobre wcześnie! Prosili, abyś pan na dwunastą przyjechał. Zjemy obiad wcześnie, o godzinie drugiej — i na zabawę! Jedźmy już. Zawołać służącego, aby pana ubierał?
 — Ubierać się? Ja jeszcze się nie umyłem.
 — To niech się pan umywa.
 Aleksiejew począł chodzić po pokoju, zatrzymymał się przed obrazem, który już tysiąc razy oglądał, spojrzał niedbale w okno, wziął jakąś drobnostkę z etażerki, pokręcił nią w ręku, popatrzył ze wszech stron na nią i położył, potem chodził znowu poświstując, — wszystko to, ażeby nie przeszkadzać Obłomowowi wstać i umyć się. Minęło dziesięć minut.
 — Cóż tam, Ilja Iljicz?
 — Co?
 — Leży pan jeszcze?
 — Czyż trzeba wstawać?
 — Naturalnie. Na nas czekają. Chcesz pan przecie jechać.
 — Dokąd? Ja wcale nie chciałem nigdzie jechać.
 — Przecież Ilja Iljicz mówiliście tylko co: pojedziemy na obiad do Owczynina, a potem do Katerinenhof...
 — Na taką wilgoć mam jechać! Czego ja tam będę szukał. Na deszcz się zbiera, zobaczymy, jak na dworze... pochmurno, — leniwie odpowiedział Obłomow.
 — Ależ ani chmurki na niebie, a pan wymyślił deszcz. Pochmurno dlatego, że okna u pana nie myte oddawna. Brudu na nich, brudu moc! Ani