Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/482

 — Kiedy mam bywać! A z wieczerzą coby było? — spytała, bokiem spojrzawszy na Obłomowa.
 — Kucharka mogłaby bez pani...
 — Akulina? — ze zdziwieniem spytała. — Jakto może być! Co ona potrafi zrobić beze mnie! Wieczerza i do rana nie byłaby gotowa. Klucze od wszystkiego są zawsze u mnie.
 Zapanowało milczenie. Obłomow z przyjemnością wpatrywał się w okrągłe ruchy jej łokci.
 — Jakie pani ma ładne ręce! — zauważył nagle. Możnaby je nawet malować!
 Agafja Matwiejewna uśmiechnęła się i zawstydziła się trochę.
 — Niewygodnie z rękawami — usprawiedliwiała się. — Teraz takie suknie, że rękawy trzebaby zasmarować.
 Zamilkła. Obłomow milczał także.
 — Skończę mleć kawę — mówiła gospodyni, niby do siebie — zacznę rąbać cukier na małe kawałki. Ach, żebym niezapomniała posłać jeszcze po cynamon.
 — Pani powinnaby wyjść zamąż, z pani dzielna gospodyni — zauważył Obłomow.
 Agafja Matwiejewna uśmiechnęła się i poczęła przesypywać zmieloną kawę do szklanego słoika.
 — Rzeczywiście — dodał.
 — Kto mnie z dziećmi weźmie? — odpowiedziała i poczęła coś liczyć. — Dwadzieścia — rzekła zamyślona. — Czyż w rzeczy samej ona wszystkie położy?
 Postawiwszy słój w szafie, pobiegła do kuchni. Ilja Iljicz wrócił do siebie i począł czytać.
 — Taka jeszcze świeża i zdrowa kobieta, a jaka