Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/485

 — Co to za pan, który przed chwilą był w loży Iljinskich? — pytał jeden drugiego.
 — Jakiś Obłomow — była lekceważąca odpowiedź.
 — Cóż to za jeden?
 — To... pomieszczyk, przyjaciel Sztolca.
 — A! — z akcentem niby zdziwienia, brzmiała odpowiedź — przyjaciel Sztolca.
 Cóż on tu robi?
 — Dieu sait.
 I rozeszli się. Obłomowa bardzo dotknęła ta rozmowa.
 Co za „jakiś Obłomow“, „co tu robi“, „Dieu sait“. Wszystko to huczało mu w głowie. Jakiś — co tu robi? Jakto — co robię? Kocham Olgę i... A jednak — już w towarzystwie powstało pytanie: co ja tu robię? Jakże to może tak pozostać? Trzeba coś zrobić.
 Obłomow nie patrzył już na scenę, nie widział, jacy tam zjawiali się rycerze i kobiety, orkiestra grzmiała a on nic nie widział i nie słyszał. Ogląda się na strony i liczy, ilu znajomych jest w teatrze. Tu, tam — wszędzie siedzą, pytają jedni drugich: co to za pan wchodził do loży Olgi? Jakiś Obłomow — brzmi mu w uszach ze wszech stron. Tak, ja tylko — jakiś. Znają mnie tylko dlatego, że jestem przyjacielem Sztolca. Poco ja w loży Olgi? Dieu sait. Tam, tam, obaj ci panicze patrzą na mnie, potem na lożę Olgi.
 Spojrzał na lożę — binokle Olgi zwrócone były na niego.
 — Ach, mój Boże! — myślał, — ona oczu ze mnie nie spuszcza! Co ona znalazła we mnie? Skarbem jestem, czy co? O, teraz, zdaje się,