Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/491

 — Znowu rozpoczął! — myślał Zachar, mrugając oczyma i niespokojnie oczekując „ciężkich słów“.
 — Pytam cię, skąd ci przyszła do mózgownicy taka głupia myśl? — powtórzył Obłomow.
 Zachar milczał.
 — Słyszysz, Zachar? Dlaczego pozwalasz sobie nietylko myśleć, ale mówić nawet?
 — Proszę pozwolić, Ilja Iljicz, lepiej zawołam Anisję...
 Cofnął się już ku drzwiom.
 — Ja chcę mówić z tobą, a nie z Anisją — rzekł Obłomow. — Dlaczego wymyśliłeś taką niedorzeczność.
 — Ja nie wymyśliłem... Służba od Iljińskich gadała.
 — A im kto powiedział?
 — Skąd ja mogę wiedzieć? Katja powiedziała Siemionowi, Siemion Nikicie, Nikita Wasilisie, Wasilisa Anisji, Anisja mnie — bronił się Zachar.
 — Boże! Boże! Wszyscy! — z przestrachem zawołał Obłomow. — Słyszysz ty?
 Ilja Iljicz pięścią o stół uderzył.
 — To być nie może!
 — Dlaczego nie może być? — przerwał obojętnie Zachar. — Wesele — rzecz zupełnie zwyczajna. Nie tylko pan jeden, wszyscy ludzie się żenią.
 — Wszyscy! Ty majster jesteś do porównywania mnie ze wszystkimi. To być nie może! Nic niema i nie było! Ślub, to rzecz zwykła — powiada — słyszycie go? Co to jest ślub?
 Zachar spojrzał na Obłomowa, ale ujrzawszy wzrok jego utkwiony w sobie, natychmiast oczy swoje skierował do kąta.
 — Słuchaj, ja ci wytłumaczę, co to jest ślub.