Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/504

 — Od rana, na cały dzień?
 Obłomow zawahał się.
 — A więc nie powiem.
 — Przyjdę na cały dzień.
 — Otóż widzisz — poczęła mówić poważnie — dlatego prosiłam cię, abyś przyszedł dziś, aby ci powiedzieć...
 — Co? — zapytał Obłomow przestraszony.
 — Abyś... jutro przyszedł do nas.
 — Ach, Boże! — przerwał niecierpliwie, ale jak tu przyszłaś?
 — Tu? — powtórzyła niedbale. — Jak ja tu przyszłam? Oto tak... prawda... Poczekaj... ale czy warto o tem mówić?
 Olga zaczerpnęła dłonią wody i bryznęła mu w twarz. Obłomow drgnął. Nachmurzył się. Ona śmiała się.
 — Jaka zimna woda. Ręka mi zupełnie zlodowaciała! Mój Boże! Jak wesoło, jak dobrze — mówiła, rozglądając się na wszystkie strony. — Jutro pojedziemy znowu, tylko już wprost z domu.
 — A teraz nie prosto z domu? Skądże ty? — pytał pośpiesznie.
 — Z magazynu.
 — Z jakiego?
 — Jakto — z jakiego? Przecież powiedziałam ci jeszcze w ogrodzie.
 — Ależ nie powiedziałaś wcale — niecierpliwie zaprzeczył Obłomow.
 — Nie powiedziałam? Dziwna rzecz! Zapomniałam. Wyszłam z domu ze służącym do złotnika.
 — I cóż?
 — Więc... Jaka to cerkiew? — spytała nagle wiosłującego i wskazała palcem.