Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/505

 — Która? Ta?
 — Smolnyj! — niecierpliwie rzucił Obłomow — Cóż dalej? Poszłaś do złotnika, a tam?
 — Tam... Jakie piękne rzeczy... Jaką bransoletkę widziałam!
 — Ależ nie o bransoletkę pytam! — przerwał Obłomow — co potem?
 — I tyle tylko... odpowiedziała roztargniona, ciekawem okiem wodząc po okolicy.
 — A gdzież służący? — dopytywał się Obłomow.
 — Wrócił do domu... — odpowiedziała, przypatrując się gmachom z przeciwnej strony Newy.
 — A ty jak?
 — Jak tam pięknie! Czyby nie można tam podpłynąć — rzekła, wskazując parasolką przeciwną stronę. Ty przecież tam mieszkasz!
 — Tak.
 — Na jakiej ulicy? Pokaż.
 — No, a ze służącym co się stało? — dopytywał się Obłomow.
 — Służącego wysłałam po bransoletkę — rzekła niedbale. — On wrócił do domu, a ja poszłam do ogrodu.
 — Jakże ty tak? — spytał Obłomow, wpatrzywszy się w Olgę.
 Nadał swojej twarzy wyraz przestrachu — ona także.
 — Mów poważnie, Olga, przestań żartować.
 — Nie żartuję. Rzeczywiście tak! — odpowiedziała spokojnie. — Umyślnie zapomniałam w domu bransoletki, a ciotka prosiła, abym poszła do magazynu. Tybyś nigdy coś podobnego nie wymyślił — dodała dumnie, jak gdyby rzeczywiście zrobiła coś wielkiego.