Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/507

powinność, mój obowiązek nakazują mi, to ci powiedzieć.
 — Co? — spytała niecierpliwie.
 — Że robimy bardzo źle, widując się potajemnie.
 — Mówiłeś już o tem jeszcze na letnisku.
 — Tak, ale wtedy byłem w okresie marzeń. Jedną ręką odsuwałem, a drugą przytrzymywałem. Ty ufałaś mi, a ja... jak gdybym oszukiwał ciebie. Wtedy było to uczucie nowe...
 — A teraz już nie nowe, i poczynasz się nudzić.
 — Ach, nie, Olgo! Jesteś niesprawiedliwa. Było nowe — i dlatego nie można było panować nad sobą. Mnie wprost sumienie dręczy. Ty za młoda jesteś, mało znasz świat i ludzi... Masz duszę tak czystą, tak bardzo mnie kochasz, że ci nawet do głowy nie przychodzi, jak surowej naganie podlegamy oboje za to, co robimy, przedewszystkiem — ja...
 — Cóż my robimy? — spytała Olga, zatrzymując się.
 — Jakto — co? Ty oszukujesz ciotkę, potajemnie wychodzisz z domu, widując się sam na sam z mężczyzną... Spróbuj powiedzieć to wszystko w niedzielę przy gościach...
 — Dlaczego mam milczeć? — rzekła spokojnie. — I owszem, mogę powiedzieć.
 — I zobaczysz — mówił dalej Obłomow — że ciotka zemdleje, panie zaczną się żegnać, a mężczyźni śmiało i złośliwie popatrzą na ciebie.
 Olga zamyśliła się.
 — Ależ my już jesteśmy narzeczeni...
 — Tak, tak, kochana Olgo — mówił, ściskając jej obie ręce — dlatego też ostrożniejsi powinniśmy być, tem surowsi dla siebie. Ja chcę z dumą