Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/513

była zawsze na nogach, zawsze w ruchu różnych trosk pełna.
 — Przebrałam dzisiaj skarpetki pana... — rzekła — pięćdziesiąt pięć par, ale wszystkie prawie w złym stanie.
 — Jaka pani dobra! — przemówił Obłomow, zbliżywszy się do niej i dotknął żartem jej łokcia.
 Agafja Matwiejewna uśmiechnęła się.
 — Pani się niepotrzebnie troszczy... Mnie wstyd.
 — Drobnostka... to nasze gospodarskie sprawy. Panu niema komu przebrać, a ja chętnie to robię — mówiła dalej. Te dwadzieścia par zupełnie już niezdatne... cerować nawet nie warto...
 — Nie trzeba! Niech to pani wszystko wyrzuci. Poco pani ma się tem zajmować. Można kupić nowe...
 — Jakto — wyrzucić! Dlaczego? Ot te można jeszcze nadrobić...
 Poczęła odliczać szkarpetki.
 — Niechże pani usiądzie — dlaczego pani stoi? — zachęcał ją.
 — Nie, dziękuję pokornie. Niema czasu na siedzenie — wymawiała się Agafja Matwiejewna. — Dzisiaj u nas pranie... trzeba bieliznę przygotować.
 — Z pani cud — nie gospodyni! — wykrzyknął Obłomow, zatrzymując wzrok na jej piersiach i podgardlu.
 Uśmiechnęła się.
 — Jakże pan każe — nadrobić skarpetki? Chciałam właśnie zamówić nici. Staruszka ze wsi przynosi nam zwykle. Tu nie warto kupować — zleżałe!