Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/527

 — Katja! — ze zdziwieniem zawołał Obłomow. — Skąd ty tu? Jak?
 — Panienka też — szeptem odpowiedziała Katja — kazała zapytać...
 Obłomow zbladł nagle.
 — Olga Siergiejewna! — szeptał z przestrachem. Kłamiesz Katja. Zażartowałaś. Nie męcz mnie!
 — Jak Boga kocham, prawda! W najętym powozie... Zatrzymała się w magazynie z herbatą... czeka... chce tu przyjechać. Kazała mi powiedzieć, ażeby pan wysłał gdzie Zachara. Za pół godziny panienka tu przyjedzie...
 — Lepiej sam pójdę... Jak można, ażeby się tutaj fatygowała!
 — Nie zdoła pan... Lada chwila panienka przyjedzie... Panienka myśli, że pan chory. Dowidzenia... ja polecę... panienka sama, czeka na mnie.
 I poszła.
 Obłomow z niezwykłym pośpiechem zawiązał krawat, wdział kamizelkę, buty i zawołał Zachara.
 — Zachar! Niedawno prosiłeś mnie, abym ci pozwolił pójść w gościnę na tamtą stronę, na Grochową ulicę, możesz pójść teraz — rzekł Obłomow.
 — Nie pójdę! — rzekł stanowczo Zachar.
 — Idź, kiedy mówię! — naciskał Obłomow.
 — Poco chodzić w gościnę w dzień zwykły! — upierał się Zachar.
 — Idź, rozerwiesz się, nie bądź uparty, kiedy barin robi ci łaskę i pozwala wyjść... Zobaczysz się z przyjaciółmi...
 — Niech ich tam, tych przyjaciół!
 — Czyż nie chcesz się widzieć z nimi?