Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/534

ci niedobrze... Takie niziutkie pokoje! Okna małe, tapety stare. Gdzież inne twoje pokoje?
 Obłomow wstał i począł ją oprowadzać po mieszkaniu, ażeby zatrzeć pytanie o tem co przez te dni robił. Potem Olga usiadła na kanapie, Ilja Iljicz u jej nóg.
 — Cóżeś ty robił przez dwa tygodnie? — dopytywała się?
 — Czytałem, pisałem, myślałem o tobie...
 — Przeczytałeś przysłane ci książki? Co tam ciekawego? Zabiorę je ze sobą.
 Olga wzięła ze stołu książkę i spojrzała na otwartą stronę — strona była zakurzoną.
 — Nie czytasz? — pytała.
 — Nie.
 Rzuciła okiem na zmięte wyszywane poduszki, na nieład wszędzie, na zakurzone brudne okna, na biurko; ułożyła kilka zakurzonych papierów, poruszyła piórem w kałamarzu, w którym atrament dawno wysechł i ze zdziwieniem popatrzyła na Obłomowa.
 — Cóżeś ty robił? — powtórzyła pytanie. — Nie czytałeś? Nie pisałeś?
 — Nie miałem dość czasu — odpowiedział zacinając się. — Rano sprzątają pokoje, przeszkadzają, potem rozpoczyna się gadanie o obiedzie, przychodzą dzieci gospodyni, prosząc, ażeby sprawdzić wypracowanie, potem obiad. A po obiedzie kiedyż można czytać?
 — Sypiałeś po obiedzie? — spytała tak stanowczym głosem, że po chwilowem wahaniu Obłomow odpowiedział.
 — Spałem.
 — Dlaczego?