Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/54

dochód do sześciu tysięcy... Przecież ja z głodu umrę... z czego żyć?
 — Pocóż się martwić, Ilja Iljicz? — pocieszał Aleksiejew. — Dwa tysiące, to nie żarty. Powiadają, że Aleksy Łogin w tym roku będzie miał także o dwa tysiące mniej... otrzyma tylko dwanaście zamiast czternastu tysięcy.
 — Ależ dwanaście, to nie sześć! — przerwał mu Obłomow. — Zupełnie mnie zdenerwował rządca. Jeżeli rzeczywiście nieurodzaj i posucha, to pocóż mnie martwić?
 — Tak... rzeczywiście... — począł Aleksiejew — nie należało. Ale czyż można delikatności oczekiwać od chama. Oni nic nie rozumieją.
 — Cóżbyś pan zrobił na mojem miejscu! — spytał Obłomow, wpatrując się pytająco w Aleksiejewa, ze słodką nadzieją — a może on przecież coś wymyśli?
 — Trzeba zastanowić się, Ilja Iljicz, niepodobna zdecydować odrazu.
 — Do gubernatora chyba napisać, czy co? — w zamyśleniu mówił Obłomow.
 — A kto u was gubernatorem? — spytał Aleksiejew.
 Ilja Iljicz nie odpowiadał. Zamyślił się. Aleksiejew zamilkł i także myślał o czemś.
 Obłomow, obracając list w ręku, ujął głowę w dłonie, łokcie o kolana oparł i tak siedział czas jakiś pod wpływem bezpłodnych myśli.
 — Gdybyż przynajmniej choć Sztolc prędzej przyjechał! — przemówił wreszcie.
 Pewnie, że rychło wróci, a licho wie, gdzie on się teraz szasta. Onby coś poradził.