Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/549

i założywszy jedną rękę za plecy, a drugą pod mundur na piersi. — Właściciel powinien znać swój majątek i wiedzieć jak go używać... — mówił tonem profesora.
 — A ja nie znam. Niech mnie pan nauczy, jeśli może.
 — Ja temi sprawami nie zajmowałem się, trzeba poradzić się ludzi znających się na rzeczy. Ale oto — w liście piszą do pana — mówił Iwan Matwieicz, wskazując paznogciem wielkiego palca miejsce — ażeby pan przyjął obowiązek obywatelski, z wyboru — to byłoby bardzo dobrze! Mieszkałby pan, urzędował w sądzie powiatowym, i przez ten czas poznałby pan własny majątek.
 — Ja nie wiem, co to sąd powiatowy, co w nim robią, jak urzędować! — stanowczo półgłosem mówił Obłomow, zbliżywszy się prawie do nosa Iwana Matwieicza.
 — Przyzwyczai się pan. Przecie urzędował już pan w departamencie. Wszędzie rzecz jednakowa, w formie tylko niewielka różnica. Wszędzie — polecenia, zwracania się, protokoły... Byleby tylko sekretarz znał się na rzeczy, a panu — jakie kłopoty! Podpisywać tylko... Jeśli pan wie, jak się sprawę prowadzi w departamencie...
 — Nie wiem, jak się w departamencie prowadzą — obojętnie rzekł Obłomow.
 Iwan Matwieicz rzucił na niego swoje podwójne spojrzenie i zamilkł.
 — Pewnie książki pan tylko czytał? — zauważył z pokornym uśmiechem.
 — Książki! — z goryczą zaczął Obłomow i zatrzymał się.