Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/555

się — wszystkiego zjeść nie można. Ale żeby mieszkanie mieć na Litiejnej, dywany, ożenić się posażnie i bogato, dzieci wysoko wyprowadzić, przeszły już te czasy. I gęba już nie taka i palce czerwone... tak, poco wódkę pijesz... A jakże nie pić? Spróbuj! Gorzej, niż lokaj — mówię! Teraz i lokaj takich butów jak ja nie nosi, koszulę codziennie zmienia... Wychowanie nie takie już — teraz górę wzięli smarkacze, kręcą się, czytają, gadają po francusku...
 — A na niczem się nie znają! — dodał Tarantjew.
 — Nie, bracie, znają się. Teraz sprawy nie tak idą, prościej... wszędzie nam szkodzą. — Tak nie trzeba pisać — powiadają — to zbyteczna pisanina, tylko czas się traci, można prędzej... Przeszkadzają, psują.
 — A kontrakt podpisany! Nie zepsuli nic! — wtrącił Tarantjew.
 — To już święta rzecz. Wypijmy kumie! Jak wyślę Zatiortego, ten go wyssie trochę, a reszta dostanie się sukcesorom...
 — Ale i spadkobiercy — trzecia linja. Dziesiąta woda na kisielu.
 — Boję się tylko, aby się nie ożenił — dodał Iwan Matwieicz.
 — Nie bój się, mówię ci. Wspomnisz moje słowo.
 — Czyż tak? — wesoło spytał Iwan Matwieicz. — Widzę ja, jak wytrzeszcza oczy na moją siostrę — dodał szeptem.
 — Co ci Bóg dał? — spytał Tarantjew zdziwiony.
 — Milcz tylko! Jak mi Bóg miły — tak.