Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/558

 — Otrzymałem list ze wsi — odpowiedział bezdźwięcznym głosem.
 — Gdzie list? Masz go przy sobie?
 Dał jej list.
 — Nic nie mogę wyczytać — zauważyła, spojrzawszy na pismo.
 Ilja Iljicz wziął list z jej rąk i przeczytał głośno. zamyśliła się.
 — Cóż teraz? — spytała, pomilczawszy chwilkę.
 — Dzisiaj radziłem się z bratem gospodyni — odpowiedział. — Poleca mi pełnomocnika, Isaję Tomicza Zatiortyja. Polecę mu wszystko uregulować.
 — Obcemu, nieznajomemu człowiekowi! — ze zdziwieniem powiedziała Olga. — Odbierać „obroki“, regulować sprawy włościańskie, sprzedawać zboże...
 — Powiada, że to jest najuczciwszy człowiek, od dwunastu lat z nim razem w urzędzie służy... Tylko zacina się trochę w mowie...
 — A cóż to za człowiek, brat twojej gospodyni? Czy go znasz?
 — Nie. Zdaje się jednak, że to pewny, poważny człowiek czynu. Mieszkam w jego domu. Wstydziłby się oszukiwać mnie!
 Olga milczała i siedziała, spuściwszy oczy.
 — Inaczej musiałbym jechać sam — zaczął Obłomow. Przyznam się, nie życzyłbym sobie tego. Odzwyczaiłem się podróżować naszemi drogami; szczególnie w zimie nigdy nawet nie jeździłem.
 Olga wciąż siedziała milcząco ze wzrokiem spuszczonym, poruszając lekko końcem swego bucika.
 — Gdybym nawet pojechał — ciągnął dalej Obłomow — to z tego stanowczo nie byłoby pożytku i nic zrobić nie zdołam: chłopi mnie oszukają, starosta powie, co zechce, a ja będę musiał