Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/591

 — Proszę puścić! Jeszcze muszę utłuc cukru i wydać wino na puding.
 Obłomow trzymał ją za łokieć, głową, dotykając prawie tyłu szyi.
 — Proszę powiedzieć, co byłoby, gdybym... pokochał panią?
 Agafja Matwiejewna uśmiechnęła się.
 — Czy pani pokochałaby mnie także? — spytał.
 — Dlaczegoż nie? Pan Bóg kazał wszystkich kochać.
 — A jeśli ja pocałuję panią? — szepnął, nachylając się do jej szyi, tak że jego gorący oddech twarz jej oblał.
 — Dziś nie Niedziela Wielkanocna — odpowiedziała z uśmiechem.
 — Proszę pocałować!
 — Jak Bóg pozwoli doczekać Wielkanocy, wtedy pocałuję — odpowiedziała i niezdziwiona, niewzruszona, niestrwożona stała spokojnie jak koń, któremu nakładają chomąto.
 — Proszę uważać, rozsypię cynamon. Nie będzie pan miał czem posypać ciastka — zauważyła.
 — Niewielkie nieszczęście!
 — Co to pana ma na szlafroku? Znowu plama? — pytała zakłopotana, biorąc w rękę koniec szlafroka.
 Powąchała plamę.
 — Skąd to? Pewnie z lampki przed obrazem kapnęło?
 — Niewiem skąd się wzięło.
 — Pewnie o drzwi się pan otarł. Wczoraj posmarowałam zawiasy oliwą, bo skrzypiały. Proszę zrzucić szlafrok, ja wywabię plamę i zapiorę, jutro śladu nie będzie.