Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/595

nic do pasztecików, gdy usłyszano rozpaczliwe szarpanie się i ujadanie psa łańcuchowego.
 Na dziedziniec wjechał powóz i ktoś pytał o Obłomowa. Goście zaciekawieni, pootwierali gęby.
 — Ktoś ze znajomych przypomniał sobie moje imieniny — rzekł Obłomow. — Powiedz, że mnie w domu niema! — szepnął Zacharowi.
 Obiad podano w ogrodzie, w altance. Zachar pobiegł wypełnić rozkaz, lecz na drodze zetknął się ze Sztolcem.
 — Andrzej Iwanycz! — zachrypiał radośnie.
 — Andrzej! — głośno zawołał Obłomow i rzucił się na powitanie.
 — Doskonale trafiłem! W sam czas obiadu — mówił Sztolc — nakarmisz mnie, bom strasznie głodny. Ledwie zdołałem cię odszukać!
 — Chodźmy! Chodźmy! Siadaj! — mówił zatroskany Obłomow, sadzając go przy sobie.
 Ledwie się Sztolc pokazał, Tarantjew pierwszy przeskoczył przez płot i zemknął do ogrodu, po nim Iwan Matwieicz schował się za altankę i poszedł do swojej świetliczki. Gospodyni także poderwała się z miejsca.
 — Przeszkodziłem wam — zauważył Sztolc wstając.
 — Dokąd to? Poco? Iwan Matwieicz! Michej Andrejicz! — krzyczał Obłomow.
 Gospodynię zatrzymał na miejscu, lecz Iwana Matwieicza i Micheja Andreicza dowołać się nie mógł.
 — Skąd? Jak? Na długo? — posypały się pytania.
 Sztolc na dwa tygodnie przyjechał dla różnych