Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/608

 — Daj spokój, kumie! Ten da rubla, ów dwa, obliczysz się — w ciągu dnia siedem rubli do kieszeni wpadło. Nikt cię nie posądzi, nikt się nie przyczepi — ani plamy, ani dymu. A pod wielką sprawą podpiszesz się czasem, a potem całe życie trzeba bokami wyskrobywać! Nie kumie, nie narzekaj!
 Iwan Matwieicz nie słuchał, lecz dawno myślał o czemś innem.
 — Słuchajno — zaczął nagle, wytrzeszczywszy oczy i ucieszony czemś tak, że mu przytomność prawie wróciła — nie, nie powiem, nie wypuszczę z głowy takiego ptaszka. To skarb prawdziwy... Wypijmy kumie jeszcze! Prędzej!
 — Nie będę pić póki nie powiesz! — mówił Tarantjew, odsuwając kieliszek.
 — Sprawa, kumie ważna — szeptał Muchojarow, spoglądając na drzwi.
 — Cóż? — niecierpliwie nalegał Tarantjew.
 — Natrafiłem na skarb. Wiesz co, to wszystko jedno, co pod wielką sprawą podpisać imię swoje, jak Boga kocham, tak!
 — Cóż takiego? Mów!
 — A „mohorycz“ jaki będzie?
 — Więc cóż?
 — Poczekaj, pozwól jeszcze pomyśleć. Tak, tego nie można skasować — tu prawo. Niech już tak będzie kumie — powiem i to tylko dlatego, że potrzebna twoja pomoc. Bez ciebie nie pójdzie gładko. Inaczej, Bóg mi świadkiem, nigdybym nie powiedział. Nie jest to taka sprawa, aby inni mogli wiedzieć o niej.
 — Czyż ja dla ciebie „inny“ jestem kumie?