Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/610

 — Jeżeli się bardzo przelęknie, powiesz mu, że można tę sprawę załagodzić... dać trochę pieniędzy...
 — Skąd on ma pieniądze? — rzekł Tarantjew. — Obiecać może ze strachu choćby i dziesięć tysięcy...
 — Daj mi tylko znać — zaraz napiszę skrypcik dłużny: „Ja, Obłomow, pożyczyłem od takiej i takiej wdowy dziesięć tysięcy, z obowiązkiem spłacenia i t. d.“
 — Jakiż pożytek z tego wszystkiego, kumie? Pieniądze otrzyma siostra i jej dzieci, a z czegoż będzie „mohorycz“?
 — Siostra wyda mi skrypt dłużny na taką samą sumę. Dam jej do podpisu.
 — Jeżeli nie zechce podpisać? Uprze się?
 — Kto, siostra?
 Iwan Matwieicz śmiać się począł cieniutkim głosem.
 — Podpisze kumie, podpisze. Nawet wyrok śmierci na siebie podpisze. Nie zapyta nawet co podpisuje, tylko się uśmiechnie. Podpisze krzywo: Agafja Matwiejewna, i nigdy nie dowie się co podpisała. Uważasz, my będziemy w porządku. Siostra będzie miała pretensję do sekretarza kolegjalnego, Obłomowa, a ja do jego żony, Pszenicynowej. Niech wtedy Niemiec rzuca się jak chce — zakończył, podniósłszy drżące ręce do góry. — Wypijmy kumie!
 — Zupełnie według prawa! — wykrzyknął zachwycony Tarantjew. — Wypijmy!
 — A jak się to raz uda, można po dwóch latach powtórzyć. Zupełnie według prawa.