Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/673

 — Skrypt dłużny! — powtórzył Sztolc.
 Agafja Matwiejewna pomyślała trochę.
 — Dobrze byłoby, gdyby pan pogadał z bratem. Ja żadnego skryptu nie widziałam.
 — Czy ona głupia, czy oszustka? — pomyślał Sztolc.
 — Ale Ilja Iljicz winien coś pani?
 Spojrzała na niego tępym wzrokiem, potem po twarzy jej prześlizgnęła się myśl jakaś, coś podobnego do przestrachu. Przypomniała sobie, że zastawiła perły, srebro, ubranie i zdało się jej, że Sztolc o tem mówi. Nie mogła tylko zrozumieć w jaki sposób dowiedziano się, gdyż o tej tajemnicy nie powiedziała nietylko Obłomowi, ale nawet przed Anisją nie przyznała się, przed którą z każdej kopiejki się spowiadała.
 — Ileż Ilja Iljicz winien pani? dopytywał się Sztolc niecierpliwie.
 — Nic nie winien, ani kopiejki!
 — Ukrywa chyba przede mną — myślał — albo wstydzi się chciwa baba — wyzyskiwaczka! Ale dojdę do końca!
 — A dziesięć tysięcy? — spytał.
 — Jakie dziesięć tysięcy? — powtórzyła przestraszona i zdziwiona.
 — Według skryptu dłużnego. Ilja Iljicz winien pani dziesięć tysięcy rubli — tak czy nie?
 — Nie, mnie nie winien — mówiła swoje Agafja Matwiejewna. W poście był winien rzeźnikowi dwanaście i pół rubla, ale to już przed trzema tygodniami zapłacono; za śmietankę mleczarce — także zapłacono. Więcej Ilja Iljicz nikomu nie był winien.
 — A dokumentu pani u siebie nie ma żadnego?