Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/678

 Wieczorem Iwan Matwieicz przyszedł od „traktiru“ bardzo zgryziony. Tarantjew dawno już czekał na niego.
 — Cóż tam kumie? — spytał wchodzącego.
 — Co? — powtórzył zimnym głosem Iwan Matwieicz. — A ty jak myślisz — co?
 — Wyłajali pewnie?
 — Wyłajali! — przedrzeźniał Iwan Matwieicz. Wolałbym, ażeby nawet porządnie obili! Ale i ty dobry sobie jesteś! — zwrócił się z wymówką — nie powiedziałeś co to za ptaszek ten Niemiec.
 — Powiedziałem ci przecież, że dobra sztuka.
 — Co to — dobra sztuka! Widywałem ja takich! Dlaczego nie powiedziałeś mi, że on ma plecy za sobą! On jest w przyjaźni z jenerałem, jeden do drugiego „ty“ mówią, jak ja z tobą. Pocóż ja byłbym się zaczepiał z takim...
 — Ale przecież to sprawa słuszna... — zauważył Tarantjew.
 — Słuszna! — przedrzeźniał go znowu Muchojarow. Pójdź, powiedz tam... język ci do krtani przyschnie! Wiesz co mi jenerał powiedział?
 — Co? — z ciekawością pytał Tarantjew.
 — Czy to prawda, że pan z jakimś łajdakiem napoiliście „obywatela“ Obłomowa do nieprzytomności i zmusiliście go do podpisania skryptu dłużnego na imię siostry pańskiej?
 — Czy tak powiedział — z łajdakiem? — dopytywał się Tarantjew.
 — Tak właśnie powiedział.
 — Któżby to był ten „łajdak“? — dopytywał się Tarantjew.
 Kum spojrzał na niego.