Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/684

 — Jak się masz, ziemlaku! — rzekł Tarantjew wchodząc i nie podając ręki.
 — Jak się masz! — odpowiedział Obłomow, patrząc w okno.
 — Pożegnałeś już swego dobrodzieja?
 — Pożegnałem — i cóż?
 — Ładny dobrodziej! — zauważył Tarantjew złośliwie.
 — A tobie nie podoba się?
 — Tak. Jabym go powiesił! — z nienawiścią, chrypiącym głosem wymówił Tarantjew.
 — Ta—a—ak?
 — I ciebie z nim razem, na jednem drzewie.
 — Zaco?
 — Zachowuj się uczciwie! Jeśliś winien — płać, a nie wykręcaj się! Cożeś ty teraz narobił?
 — Słuchaj Michej Andreicz, uwolnij mię od swoich uwag. Długo, dzięki memu lenistwu i wyrozumiałości słuchałem ciebie. Myślałem że masz bodaj kroplę sumienia. Ty z tym frantem chcieliście mnie oszukać. Który z was gorszy — nie wiem, ale obydwaj jesteście dla mnie wstrętni. Przyjaciel wyplątał mnie z tej głupiej sprawy...
 — Ładny przyjaciel! Słyszałem że i narzeczoną twoją odmówił. Dobrodziej, niema co mówić. Ej, bracie, głupiec z ciebie wielki!
 — Proszę cię zostaw te czułości — hamował go Obłomow.
 — Nie, nie przestanę! Nie chciałeś mnie słuchać, niewdzięczny jesteś! Ja to przecież umieściłem ciebie tutaj, znalazłem ci kobietę — skarb prawdziwy. Spokój, wygodę wszelką ci ułatwiłem, wyświadczyłem ci dobrodziejstwo, a ty mordę swoją odwróciłeś ode mnie. Znalazłeś dobro-