Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/704

 — Widzę że chcesz spać — zauważył.
 Serce Olgi drgnęło, i nie po raz pierwszy, gdy tylko rozmowa schodziła na tor interesów.
 — O, nie! — ze sztuczną żywością odpowiedziała Olga.
 — Niezdrowa jesteś? — dopytywał się znowu.
 — Nie. Zdaje ci się.
 — Więc nudzisz się!
 Olga obiema rękoma mocno ścisnęła mu ramię.
 — Nie, nie! — odpowiedziała, ale w akcencie brzmiała pewna nieszczerość, która świadczyła że rzeczywiście się nudzi.
 Sztolc wyprowadził ją z alei i zwrócił twarzą do światła księżycowego.
 — Spójrz na mnie! — i sam począł pilnie patrzyć jej w oczy.
 — Możnaby pomyśleć, że jesteś nieszczęśliwą, taki masz dzisiaj dziwny wyraz twarzy. Co ci jest, Olgo?
 Ujął ją wpół i znowu wprowadził w aleję.
 — Wiesz co... jeść mi się chce — powiedziała usiłując się zaśmiać.
 — Nie kłam! Nie kłam! Ja tego nie lubię! — zauważył niby zagniewany.
 — Nieszczęśliwa! — z wymówką powtórzyła Olga, zatrzymując się w alei. — Tak, nieszczęśliwa chyba... dlatego żem zanadto szczęśliwa — odpowiedziała z akcentem takiej słodyczy, że Sztolc pocałował ją.
 To ją ośmieliło. Przypuszczenie, jakkolwiek wypowiedziane w żartobliwej formie, że jest może nieszczęśliwą, wywołało w niej szczerość.
 — Nie nudzę się i nie mogę się nudzić, ty sam wiesz o tem, i wiem że nie wierzysz temu; nie je-