Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/72

 — Jeżeli przepadłem, to daj radę, aby złe poprawić.
 — A cóż ty mnie zato?
 — Mówiłem — będzie szampan, czegoż chcesz więcej?
 — Szampan za wyszukanie mieszkania. Ja ci wyświadczam dobrodziejstwo, a ty nie odczuwasz tego, poprostu — jesteś niewdzięczny! Poszukaj sam mieszkania, ale co to mieszkanie! Najważniejszą rzeczą, że będziesz miał spokój, jakbyś mieszkał u własnej siostry. Dwoje dzieci, brat nieżonaty, ja będę odwiedzać cię codziennie...
 — Dobrze, dobrze... — przerwał Obłomow — ty poradź mi teraz, co mam ze starostą począć?
 — Nie, dodaj porteru do obiadu, to powiem.
 — Porteru mu się zachciało! Mało ci?
 — W takim razie, dowidzenia! — rzekł Tarantjew, wkładając kapelusz.
 — Ach, Boże mój! Tu starosta pisze, że będzie „ze dwa tysiące mniej“, a on jeszcze porter dodał! Dobrze więc, kup porteru.
 — Dawajże jeszcze pieniędzy! — rzekł Tarantjew.
 — Przecież ci pozostanie reszta z czerwonej?
 — A na dorożkę na Wyborgską stronę... — odpowiedział Tarantjew.
 Obłomow wyjął jeszcze rubla i z niechęcią mu go podsunął.
 — Starosta twój oszust! — ot, co ja ci powiem — odrzekł Tarantjew, chowając rubla do kieszeni, — a ty wierzysz mu, otworzywszy gębę. Słyszysz, jaką on piosnkę śpiewa: posucha, nieurodzaj, niedopłaty, chłopi uciekają. Łże, wszystko