Strona:PL Gonczarow - Obłomow T1-2.djvu/77

 Nałożył kapelusz i ku drzwiom ruszył. Obłomow nagle zmiękł.
 — Uszanowałbyś w nim mego przyjaciela i ostrożniej odzywał się — oto, czego żądam. Zdaje się, niewielka usługa — dodał.
 — Szanować Niemca? — rzekł z najwyższą pogardą Tarantjew. — Zacóż to?
 — Już ci powiedziałem... chociażby zato, że rósł i uczył się razem ze mną.
 — Wielka rzecz! Czy to z jednym człowiek się uczył!
 — Gdyby on był tutaj, jużby mnie dawno wybawił ze wszystkich kłopotów i nie prosił ani o porter, ani o szampana — powiedział Obłomow.
 — A... więc wymawiasz mi to! Niech cię djabli wezmą z twoim porterem i szampanem! Masz! Weź swoje pieniądze... Gdzież to je schowałem? Widzisz, zapomniałem zupełnie, gdzie włożyłem te przeklęte pieniądze!
 Wyjął z kieszeni jakiś zasmolony, zapisany papierek.
 — Nie, to nie to! — rzekł. — Gdzie u licha?
 Przeszukiwał kieszenie.
 — Nie trudź się, nie szukaj! — rzekł Obłomow. — Ja ci nie wymawiam, tylko proszę, abyś się odzywał grzeczniej o człowieku, którego szanuję i który tak wiele dobrego dla mnie zrobił...
 — Wiele... — złośliwie zauważył Tarantjew. — Poczekaj, on jeszcze więcej zrobi, tylko go słuchaj!
 — Poco mówisz mnie o tem? — spytał Obłomow.
 — A poto, że gdy twój Niemiec obłupi cię ze skóry, ażebyś wiedział, jak zamieniać swego ziemlaka, rosyjską duszę, na jakiegoś włóczęgę...