Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/101

skłębione chmury pełzły ku niej ciężkie myśli, kładły się brzermeniem na sercu...
 — Zmęczyliście się, mamusiu. Pora już spać! — powiedział Jegor uśmiechając się.
 Pożegnała się z nim i bokiem, ostrożnie wysunęła się do kuchni unosząc z sercu gryzące, gorzkie uczucie.
 Rano, podczas herbaty, Jegor zapytał ją:
 — A jeżeli was capną i zapytają, skąd wzięliście wszystkie te heretyckie książki, to co odpowiecie?
 — Odpowiem im: nie wasza sprawa!
 — Nie, z tym to oni się nie zgodzą! — sprzeciwił się Jegor. — Oni są głęboko przekonani, że to właśnie — ich sprawa, i będą dopytywać się gorliwie i długo!
 — A ja nie powiem.
 — A oni was — do więzienia!
 — No to co? Dzięki Bogu, że choć na to się przydam! — powiedziała wzdychając. — Komu ja jestem potrzebna? Nikomu! A męczyć podobno nie będą...
 — Hm! — powiedział Jegor i popatrzył na nią uważnie. — Torturować nie będą. Ale dobry człowiek powinien dbać o siebie...
 — U was nie można się tego nauczyć! — powiedziała matka uśmiechając się.
 Jegor milczał chwilę, przeszedł się po pokoju, zbliżył się do niej i powiedział:
 — Ciężko wam, swojaczko! Czuję to — bardzo wam ciężko!
 — Wszystkim ciężko! — powiedziała machnąwszy ręką. — Może tylko tym, którzy rozumieją, jest trochę lżej... Ale ja także trochę rozumiem, czego chcą dobrzy ludzie...
 — A jeżeli rozumiecie, mamusiu, to znaczy, że wszystkim nam jesteście potrzebni, wszystkim! — poważnie powiedział Jegor.