Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/117

 — Złapią cię...
 Rybin spojrzał na nią i odpowiedział spokojnie:
 — Złapią — wypuszczą. A ja — znowu...
 — Sami chłopi cię przecież zwiążą. W więzieniu będziesz siedział...
 — Posiedzę — wyjdę. Znowu pójdę. A co do chłopów — to raz i drugi zwiążą, a potem zrozumieją, że nie wiązać trzeba, ale słuchać. Powiem im — nie wierzcie mi, ale słuchajcie, co mówię! A jak zaczną słuchać — uwierzą!
 Mówił powoli, jakby obmacywał każde słowo, zanim je wypowiedział.
 — Ja się tu w ostatnich czasach sporo nałykałem. Zrozumiałem to i owo...
 — Zginiesz, Michale Iwanowiczu! — ze smutkiem kiwając głową, powiedziała matka.
 Patrzył na nią ciemnymi oczyma, jak gdyby pytając o coś i na coś czekając. Jego mocne ciało pochyliło się ku przodowi, ręce oparły się o siedzenie krzesła, smagła twarz wydawała się blada w czarnym obramowaniu brody.
 — A słyszałaś, co Chrystus o ziarnie powiedział? Jeśli nie umrzesz, nie zmartwychwstaniesz w nowym kłosie. Do śmierci daleko mi jeszcze. Chytry jestem!
 Poruszył się na krześle, podniósł się bez pośpiechu.
 — Pójdę do szynku, posiedzę tam z ludźmi. Chachoł jakoś nie idzie. Zaczął już krzątać się?
 — Tak — powiedziała matka uśmiechając się.
 — Tak trzeba. Powiedz mu o mnie...
 Weszli ramię przy ramieniu do kuchni i, nie patrząc na siebie, zamieniali krótkie słowa.
 — No, żegnaj!
 — Żegnaj! Kiedy wypłatę weźmiesz?
 — Już wziąłem.
 — A kiedy idziesz?
 — Jutro. Z samego rana. Zegnaj!