Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/154

 Rozległ się donośny, zły głos:
 — Zamknęli pysk szpiclowi...
 Żandarm wstrząsnął się i, rozsuwając tłum rękami, zapytał z pogróżką:
 — Kto tu się mądrzy — co?
 Ludzie rozsypali się pod jego szturchańcami, niektórzy szybko uciekli. Ktoś zaśmiał się złośliwie.
 Matka poszła do domu.
 — Nikt go nie żałuje! — myślała.
 A przed nią stała jak cień szeroka postać Mikołaja, jego wąskie oczy patrzyły chłodno i z okrucieństwem, a prawa ręka kiwała się, jakby uderzył się w nią...
 Gdy syn i Andrzej przyszli na obiad, spytała ich przede wszystkim:
 — No i co? — Nikogo nie zaaresztowali za Isaja?
 — Nie słychać! — odezwał się chachoł.
 Widziała, że obydwaj byli przygnębieni.
 — O Mikołaju nic nie mówią? — zapytała cicho.
 Surowe oczy syna zatrzymały się na jej twarzy.
 — Nie mówią — powiedział wyraźnie. — I chyba nie myślą. Nie ma go. Wczoraj w południe wyjechał nad rzekę i jeszcze nie powrócił. Pytałem o niego...
 — Dzięki Bogu! — odetchnęła z ulgą matka. — Dzięki Bogu! Chachoł spojrzał na nią i spuścił głowę.
 — Leży — w zamyśleniu powiedziała matka — i jakby się dziwił — taką ma twarz. I nikt go nie żałuje, nikt nie powie dobrego słowa. Mały taki, niepozorny, zupełnie jak odłamek — odłamał się od czegoś, upadł i leży...
 Przy obiedzie Paweł nagle rzucił łyżkę i zawołał:
 — Nie rozumiem tego!
 — Czego? — zapytał chachoł.
 — Zabić zwierzę tylko dlatego, że trzeba jeść — i to już nawet jest wstrętne. Zabić zwierzę — drapieżnika —