Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/159

 — Prawa — przeklęta jego dusza! — powiedział przez zęby. — Lepiej uderzyłby w twarz... Lżej by mi było — i jemu także być może. Ale gdy plunął mi w serce swoją śmierdzącą śliną, nie ścierpiałem!
 Andrzej kurczowo wydzierał swoją rękę z ręki Pawła i jeszcze bardziej głucho, z obrzydzeniem mówił:
 — Uderzyłem go w twarz i poszedłem. Słyszę — z tyłu Dragunow mówi cicho: wpadłeś? Widać stał za węgłem.
 Po chwili milczenia chachoł powiedział:
 — Nie obejrzałem się, chociaż czułem i słyszałem uderzenie... Idę sobie spokojnie, jakbym żabę odtrącił nogą.
 Przyszedłem do roboty, krzyczą — Isaja zabili! Nie wierzyłem. Ale ręka ciągnie mnie — trudno mi nią władać — nie boli, ale, jakby krótsza się stała...
 Spojrzał z ukosa na rękę i powiedział:
 — Na pewno całe życie nie zmyję teraz tego obrzydliwego piętna...
 — Byle tylko serce twoje było czyste, kochanie moje! — cicho powiedziała matka.
 — Nie czuję się winny! Nie! — twardo odezwał się chachoł. — Ale takie to wstrętne! Niepotrzebne mi to jest...
 — Nie rozumiem cię dobrze! — powiedział Paweł wzruszając ramionami. — Nie ty zabiłeś, a gdyby nawet...
 — Bracie, wiedzieć, że zabijają i nie przeszkodzić...
 Paweł powiedział twardo:
 — Zupełnie tego nie rozumiem...
 A potem, pomyślawszy, dorzucił:
 — To jest — zrozumieć mogę, ale odczuć — nie.
 Zaryczała syrena. Chachoł przechylił głowę na bok, słuchając jej władczego wołania i wstrząsnąwszy się powiedział:
 — Nie pójdę do pracy...
 — Ja także — odezwał się Paweł.