Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/172

 Urał się w milczeniu i wyszedł...
 — Ciężko mu! — zauważyła matka wzdychając.
 — Wiesz co — powiedział Paweł — dobrześ zrobiła, że po tym, co się stało, zaczęłaś mu mówić „ty“!
 Spojrzała na niego ze zdziwieniem i odpowiedziała:
 — Nie spostrzegłam nawet, jak się to stało! Stał mi się taki bliski, że nie umiem nawet tego wypowiedzieć!
 — Dobre masz serce, matko! — cicho odezwał się Paweł.
 — Żebym tylko mogła tobie — wszystkim wam — jakoś pomóc! Gdybym umiała!
 — Nie bój się — potrafisz!...
 Zaśmiała się cicho i powiedziała:
 — A właśnie — nie bać się, nie potrafię!
 — Dobrze już, mamo! Nie mówmy. Wiedz — dziękuję ci! Mocno, mocno.
 Poszła do kuchni, żeby nie niepokoić go swoimi łzami.
 Chachoł wrócił późnym wieczorem, bardzo zmęczony, i natychmiast położył się spać powiedziawszy:
 — Myślę, że z dziesięć wiorst goniłem...
 — Pomogło? — zapytał Paweł.
 — Nie przeszkadzaj, będę spał! I zamilkł, jakby umarł.
 Po pewnym czasie przyszedł Wiesowszczikow, obdarty, brudny, niezadowolony jak zawsze.
 — Nie słyszałeś, kto Isajkę zabił? — zapytał Pawła niezdarnie chodząc po pokoju.
 — Nie! — odpowiedział krótko Paweł.
 — Znalazł się człowiek — nie pogardził! A ja wciąż się zbierałem zadławić go. Dla mnie to była robota — najodpowiedniejsza dla mnie!
 — Zostaw, Mikołaju, nie mów takich słów! — przyjaźnie powiedział Paweł.