Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/177

 — Za wcześnie samowar nastawiłam — wykipi! Niech dziś dłużej pośpią. Zmęczeni obydwaj...
 Do okna, niby w wesołej zabawie, zaglądał młodziutki promień słońca. Podstawiła rękę i, kiedy jasny legł na skórze jej dłoni, pogładziła go drugą ręką uśmiechając się łagodnie, w zamyśleniu. Potem wstała, zdjęła kominek z samowaru, umyła się i zaczęła się modlić żegnając się gorliwie, i bezgłośnie poruszając wargami. Twarz jej rozjaśniała się, a prawa brew to podnosiła się powoli w górę, to opadała nagle...
 Druga syrena zawyła ciszej, już nie tak pewnie, z drżeniem w gęstym i wilgotnym głosie. Matce wydało się, że dzisiaj nawołuje dłużej niż zwykle.
 W pokoju rozległ się jasny i donośny głos chachoła:
 — Paweł! Słyszysz?
 Któryś z nich klasnął bosymi nogami o podłogę, któryś ziewnął.
 — Samowar gotowy! — zawołała matka.
 — Wstajemy! — odpowiedział wesoło Paweł.
 — Słońce wschodzi! — mówił chachoł. — Chmurki biegną. Niepotrzebne dzisiaj — te chmurki...
 I wszedł do kuchni potargany, zmięty ze snu, ale wesoły.
 — Dzień dobry, mateńko! Jak spaliście?
 Matka podeszła do niego i powiedziała cicho.
 — Już ty, Jędrusiu, idź obok niego!
 — Ależ oczywiście! — szepnął chachoł. — Dopóki jesteśmy razem, będziemy zawsze iść obok siebie — wiedzcie o tym!
 — O czym tak szepczecie? — zapytał Paweł.
 — O niczym, Pawełku!
 — Ona mówi mi: myj się lepiej, to panny będą na ciebie patrzyć! — odpowiedział chachoł wychodząc do sieni, żeby się umyć.