Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/236

 — Nie jestem panią, tylko człowiekiem! — zaprzeczyła Zofia uśmiechając się łagodnie.
 — I to być może! — odezwał się Rybin. — Mówią, że pies był przedtem wilkiem. Pójdę to schować.
 Ignacy i Jakub podeszli do niego z wyciągniętymi rękami.
 — Daj nam! — powiedział Ignacy.
 — Wszystkie jednakowe? — zapytał Rybin.
 — Różne. Tu i gazeta jest...
 — O!
 I wszyscy trzej pośpiesznie weszli do szałasu.
 — Pali się chłop! — cichutko powiedziała matka odprowadziwszy ich zamyślonym spojrzeniem.
 — Tak — cicho odezwała się Zofia — nigdy nie widziałam jeszcze takiej twarzy — jakiś apostoł — męczennik! Chodźmy i my tam, chce mi się popatrzyć na nich...
 — Nie gniewajcie się na niego, że taki surowy... — cichutko poprosiła matka.
 Zofia uśmiechnęła się.
 — Jacyście wy dobrzy, Niłowna...
 Gdy stanęły w drzwiach, Ignacy podniósł głowę, przelotnie spojrzał na nią i, zatopiwszy palce w kędzierzawych włosach, pochylił się nad gazetą, leżącą na jego kolanach. Rybin stojąc chwytał na papier promień słońca, który przedostał się do szałasu przez szczelinę dachu, i przesuwając gazetę pod promieniem, czytał poruszając wargami. Jakub klęczał przy pryczy położywszy się na niej piersią, i także czytał.
 Matka poszła w kąt szałasu i usiadła tam, a Zofia objąwszy ją ramionami, przyglądała się im w milczeniu.
 — Wujku Michale! Łają tu nas, chłopów! — półgłosem nie odwracając się powiedział Jakub. Rybin odwrócił się, spojrzał na niego i odpowiedział z uśmiechem:
 — Z miłości!