Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/237

 Ignacy zaczerpnął powietrza, podniósł głowę i zamknąwszy oczy mówił:
 — Tu napisane — „chłop przestał być człowiekiem“ — rozumie się, że przestał!
 Po jego prostej, otwartej twarzy przemknął cień obrazy.
 — Przyjdź tylko tu, nałóż naszą skórę, pokręć się w niej, a zobaczę, czym ty będziesz — mądralo!
 — Położę się! — cichutko powiedziała matka do Zofii. — Zmęczyłam się jednak trochę i w głowie mi się kręci od tego zapachu. A wy?
 — Nie chce mi się spać.
 Matka wyciągnęła się na legowisku i zdrzemnęła się. Zofia siedziała nad nią przyglądając się czytającym i, gdy osa lub trzmiel krążył nad głową matki, odganiała go troskliwie. Matka widziała to pół przymkniętymi oczyma i troskliwość Zofii sprawiała jej przyjemność.
 Podszedł Rybin i zapytał głośnym szeptem:
 — Śpi?
 — Tak.
 Milczał chwilę, po czym uważnie popatrzył w twarz matki, westchnął i powiedział cicho:
 — Ona jest może pierwsza, która poszła za synem tą drogą — pierwsza!
 — Nie przeszkadzajmy jej, wyjdźmy! — zaproponowała Zofia.
 — Tak, trzeba już do pracy. Chciało by się pogadać, ale musimy poczekać do wieczora! Chodźmy, chłopcy!
 Wyszli we trzech zostawiwszy Zofię przed szałasem. A matka pomyślała:
 — No, dzięki Bogu! Zaprzyjaźnili się...
 I spokojnie zasnęła wdychając ostry zapach lasu i dziegciu.