Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/254

 Raz gdy Mikołaj wyszedł, zwróciła się do jakiegoś młodego robotnika:
 — Dlaczego jesteś taki skrępowany? Przecie nie jesteś chłopaczkiem na egzaminie...
 Uśmiechnął się szeroko.
 — Z nieprzyzwyczajenia i raki czerwienieją... Zawsze to nie nasz brat...
 Czasem przychodziła Saszeńka. Nie siedziała nigdy długo. Mówiła zawsze rzeczowo, bez uśmiechu i za każdym razem pytała przed odejściem matkę:
 — A jak Paweł Michajłowicz? Zdrowy?
 — Dzięki Bogu! — odpowiadała matka. — Zdrowy, wesoły!
 — Pokłońcie mu się ode mnie — prosiła dziewczyna i znikała.
 Czasem matka skarżyła się, że tak długo trzymają Pawła nie wyznaczając rozprawy. Saszeńka zasępiała, się i milczała, a palce jej poruszały się szybko.
 Niłowna czuła pragnienie powiedzenia jej:
 — Droga moja, wiem przecież, że go kochasz...
 Ale nie mogła się zdecydować — surowa twarz dziewczyny, jej zaciśnięte usta i sucha rzeczowość mowy, odtrącały jakby z góry serdeczność. Matka ściskała wzdychając wyciągniętą do siebie rękę, i myślała:
 — Biedactwo ty moje...
 Pewnego razu przyjechała Natasza. Ucieszyła się bardzo zobaczywszy matkę, wycałowała ją i nagle, jakby mimochodem, powiedziała cichutko:
 — A moja mama umarła — umarła biedaczka!...
 Potrząsnęła głową, szybkim gestem ręki otarła łzy i ciągnęła dalej:
 — Żal mi jej — nie miała jeszcze pięćdziesięciu lat i mogłaby jeszcze długo żyć! Ale gdy spojrzę z drugiej