Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/263

okularach. Poprawiając na sobie pośpiesznie zmięty rękaw kaftanika, zapytała surowo matkę:
 — Czego sobie życzycie?
 — Ja od Jegora Iwanowicza...
 — Aha! Chodźmy. O, ale ja znam was przecież! — zawołała cicho. — Witajcie! Ciemno tutaj.
 Własowa spojrzała na nią i przypomniała sobie, że widywała ją czasem u Mikołaja.
 — Sami swoi! — przemknęło jej przez głowę.
 Popychając z lekka Własową przed sobą, idąca za nią kobieta pytała:
 — Gorzej mu?
 — Tak, leży. Prosił, żebyście przynieśli coś do zjedzenia.
 — No, to zbyteczne...
 Gdy weszły do Jegora, wybiegł im na spotkanie jego ochrypły głos:
 — Wybierani się do praojców, przyjaciółko moja, Ludmiło Wasyliewna! Ten oto mąż uciekł z więzienia bez pozwolenia władzy — zuchwalec! Przede wszystkim nakarmcie go, a potem ukryjcie gdzieś.
 Kobieta skinęła głową, po czym patrząc uważnie w twarz chorego, powiedziała surowo:
 — Powinniście byli, Jegorze, posłać po mnie natychmiast, gdy tylko do was przyszli. I, jak widzę, dwa razy nie braliście lekarstwa — co to za niedbalstwo? Idźcie do mnie, towarzyszu! Tu zaraz przyjdą ze szpitala po Jegora.
 — Więc jednak pójdę do szpitala? — zapytał Jegor.
 — Tak. Będę tam z wami.
 — Tam także? O Boże!
 — Nie błaznujcie...
 Podczas rozmowy kobieta poprawiła kołdrę na piersiach Jegiora, uważnie przyjrzała się Mikołajowi, zmierzyła okiem ilość lekarstwa w buteleczce.