Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/270

 Przysłuchiwała się jakiś czas jego oddechowi, potem obejrzała się, siedziała nieruchomo jeszcze kilka minut, opanowana chłodnym smutkiem, i zdrzemnęła się.
 Zbudził ją ostrożny szelest za drzwiami, wzdrygnęła się i zobaczyła otwarte oczy Jegora.
 — Wybacz, zasnęłam! — powiedziała cichutko.
 — I ty wybacz... — powtórzył równie cicho.
 Do okna zaglądał wieczorny mrok, chłodny zmierzch nużył oczy, wszystkie kształty stały się niewyraźne, twarz chorego była ciemna.
 Rozległ się znowu szelest i głos Ludmiły:
 — Siedzą w ciemnościach i szepczą. Gdzie tu jest kontakt?
 Pokój zalało nagle białe, nieprzyjemne światło. Pośrodku pokoju stała Ludmiła, cała w czerni, wysoka i prosta.
 Jegor wzdrygnął się całym ciałem i podniósł rękę do piersi.
 — Co? — krzyknęła Ludmiła podbiegając do niego.
 Patrzył na matkę nieruchomymi oczyma, które teraz wydawały się duże i dziwnie błyszczące.
 Szeroko otworzył usta, uniósł głowę, a rękę wyciągnął przed siebie. Matka ostrożnie ujęła jego rękę i, wstrzymując oddech, patrzyła w twarz Jegora. Kurczowym, silnym ruchem odrzucił głowę i powiedział głośno:
 — Nie mogę — skończone!...
 Ciało jego drgnęło łagodnie, głowa opadła bezsilnie na ramię, w szeroko otwartych oczach odbiło się martwym blaskiem światło palącej się nad łóżkiem lampy.
 — Drogi mój! — wyszeptała matka.
 Ludmiła odeszła powoli od łóżka, zatrzymała się przy oknie i patrząc gdzieś, przed siebie, powiedziała nieznanym matce, niezwykle donośnym głosem:
 — Umarł...