Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/292

 — Jegor Iwanowicz umarł! — powiedziała machinalnie.
 — Tak? — krzyknął Paweł i spuścił głowę.
 — Na pogrzebie policja biła, aresztowali jednego — ciągnęła dalej naiwnie.
 Pomocnik naczelnika z oburzeniem cmoknął cienkimi wargami i, zerwawszy się z krzesła, wybełkotał:
 — To zabronione, trzeba przecież rozumieć! Nie wolna mówić o polityce!...
 Matka podniosła się także z krzesła i, niby nie rozumiejąc i usprawiedliwiając się, powiedziała:
 — Ja nie o polityce, tylko o bójce! A że bili się, to przecie prawda... Jednemu nawet głowę rozbili...
 — Wszystko jedno! Proszę milczeć! To jest — nie mówić o niczym, co nie tyczy się osobiście was, rodziny i w ogóle waszego domu!
 I czując, że się zaplątał, usiadł przy stole i, przeglądając papiery, posępnie i ze znużeniem dorzucił:
 — Ja jestem odpowiedzialny, tak...
 Matka obejrzała się i szybko wsunąwszy karteczkę w rękę Pawła, odetchnęła z ulgą.
 — Sama już nie wiem o czym mówić...
 Paweł uśmiechnął się.
 — Ja także nie wiem...
 — W takim razie niepotrzebne są wam widzenia! — zauważył z rozdrażnieniem urzędnik. — Nie mają sobie nic do powiedzenia, a chodzą i zawracają głowę...
 — Sąd prędko? — po chwili milczenia zapytała matka.
 — Niedawno prokurator był, mówił, że prędko...
 Zamieniali ze sobą słowa niepotrzebne i bez znaczenia, ale matka widziała, że oczy Pawła patrzą w jej twarz łagodnie i z miłością. Spokojny i równy jak zawsze, nie zmienił się, tylko odrosła mu broda i postarzała go, a dłonie wybielały. Pragnęła sprawić mu radość, powiedzieć