Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/315

 — Chodźcie — powiedział po chwili. — Tatiana, idź zawołać Piotra, ale żywo!
 Kobieta wyszła pośpiesznie nie spojrzawszy na gościa. Siedząc na ławce obok gospodarza, matka rozejrzała się — jej walizki nie było widać. Męcząca cisza napełniała izbę. Tylko ledwie dosłyszalnie syczał ogień w lampce. W jej niepewnym świetle twarz chłopa, zachmurzona i zafrasowana, zdawała się niedostrzegalnie kołysać w oczach matki budząc w niej posępne rozdrażnienie.
 — A gdzie moja walizka? — zapytała raptem, niespodziewanie dla siebie samej, głośno.
 Chłop wzruszył ramionami i odpowiedział w zamyśleniu:
 — Nie zginie...
 I zniżywszy głos, ciągnął dalej pochmurnie:
 — Ja wtedy naumyślnie powiedziałem przy dziewczynie, że pusta — nie, nie pusta! Dobrze wyładowana! Ciężka!
 — No? — spytała matka. — Więc co?
 Wstał, podszedł do niej, pochylił się nad nią i zapytał cicho:
 — Człowieka tego znacie?
 Matka wzdrygnęła się, ale odpowiedziała twardo:
 — Znam!
 I to krótkie słowo jakby oświeciło ją wewnętrznie i rozjaśniło jej wszystko od zewnątrz. Odetchnęła z ulgą, poprawiła się na ławie, usiadła pewniej...
 Chłop uśmiechnął się szeroko.
 — Zauważyłem, jak mu dawaliście znak i on wam także. Spytałem go po cichu — czy to wasza znajoma stoi tam na ganku?
 — A on co? — szybko spytała matka.
 — On? Dużo jest nas — powiedział. Tak! Dużo — powiada...