Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/316

 Spojrzał pytająco w twarz gościa i znowu ciągnął dalej:
 — Wielkiej siły człowiek! Śmiały... Powiada otwarcie — ja. Biją go, a on swoje...
 Jego niepewny, słaby głos, niewykończona jakby twarz i jasne, szczere oczy, coraz bardziej uspokajały matkę. Trwoga i smutek zwolna ustępowały miejsca żrącej, bolesnej litości dla Rybina. Nie starając się już opanować, zawołała z nagłą złością, goryczą i przygnębieniem:
 — Zbóje, zwierzęta!
 I załkała.
 Chłop odszedł od niej ponuro kiwając głową.
 — Wyhodowała sobie władza przyjaciół — taak!
 I nagle, znowu zwracając się do matki, powiedział cicho:
 — A ja tak sobie myślę, że w walizce są gazety; — prawda?
 — Tak! — szczerze odpowiedziała matka ocierając łzy. — Przywiozłam dla niego.
 Chłop nachmurzył brwi, zebrał brodę w garść i, patrząc w bok, myślał chwilę.
 — Dochodziła ona do nas. I książki także dochodziły. Znamy tego człowieka — widywaliśmy!
 Urwał, pomyślał, a potem zapytał:
 — A co teraz będziecie z tym robić, z tą walizką?
 Matka popatrzyła na niego i powiedziała wyzywająco:
 — Wam zostawię!
 Nie zdziwił się i nie zaprotestował, powtórzył tylko krótko:
 — Nam.
 Skinął potakująco głową, puścił brodę z garści, rozczesał ją palcami i usiadł.
 Z nieubłaganą, upartą natarczywością, stawała przed oczyma matki scena pastwienia się nad Rybinem. Obraz jego gasił w jej głowie wszystkie myśli, ból i uczucie znie-