Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/321

 — Mnie wielu słyszy! — zaprzeczył cicho z urazą chłop. — Ja tu jestem czymś w rodzaju drożdży, nie masz racji...
 Stefan spojrzał w milczeniu na żonę i znowu spuścił głowę.
 — I po co w ogóle chłopi się żenią? — zapytała Tatiana. — Robotnica potrzebna, mówią, a co to za robota?
 — Mało ci jeszcze! — głucho powiedział Stefan.
 — Co z tej roboty? Żyje się głodując z dnia na dzień, wciąż to samo. Urodzą się dzieci — nie ma czasu zająć się nimi, nie pozwala na to praca, która nie daje chleba.
 Podeszła do matki, siadła obok niej i mówiła dalej z uporem, bez skargi i smutku:
 — Miałam ich dwoje. Jeden, dwuletni, sparzył się wrzątkiem, drugiego nie donosiłam — martwy się urodził przez tę przeklętą pracę! Oto moje radości. Niepotrzebnie chłopi się żenią — powiadam — ręce sobie tylko wiążą. Żyliby swobodnie, staraliby się o ten inny porządek, szliby jawnie za prawdą jak ten człowiek! Czy nie słusznie mówię, mateczko?...
 — Słusznie! — powiedziała matka. — Słusznie, moja miła — inaczej nie pokonasz życia...
 — A wy macie męża?
 — Umarł. Syna mam...
 — A gdzie on, z wami mieszka?
 — W więzieniu siedzi! — odpowiedziała matka.
 I poczuła, że te słowa, zamiast, jak zwykle smutkiem, napełniły jej serce spokojną dumą.
 — Drugi już raz go wsadzają — zawsze za to, że rozumie prawdę bożą i otwarcie ją sieje... Młody jest, piękny, rozumny. To on wymyślił tę gazetę i Michała Iwanowicza skierował na tę drogę, choć jest dwa razy młodszy od niego! Teraz będą sądzić mego syna i skażą. A on ucieknie z Sybiru i znowu będzie pracował...