Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/34

 Mikołaj otarł szeroką dłonią ospowatą twarz o wystających kościach policzkowych i, nie witając się, zapytał głucho:
 — Paweł w domu?
 — Nie.
 Mikołaj zajrzał do pokoju i wszedł mówiąc:
 — Witajcie, towarzysze...
 — Ten? — nieprzyjaźnie pomyślała matka i zdziwiła się bardzo widząc, że Natasza serdecznie i radośnie wyciąga do niego rękę.
 Potem przyszło jeszcze dwóch młodych chłopców, prawie wyrostków. Jednego z nich matka znała — był to krewny starego fabrycznego robotnika Sizowa — Fiodor, o ostrych rysach twarzy, wysokim czole i kędzierzawych włosach. Drugiego, gładko przyczesanego, skromnie zachowującego się nie znała, ale i on nie był straszny. W końcu zjawił się Paweł z jeszcze dwoma młodymi ludźmi. Znała ich obu — obaj fabryczni. Syn zwrócił się do niej ciepło:
 — Widzę, że i samowar nastawiłaś? Dziękuję!
 — Może wódeczki kupić? — zaproponowała nie wiedząc, jak wyrazić mu swoją wdzięczność za coś, czego jeszcze nie pojmowała.
 — Nie, to zbyteczne! — powiedział Paweł uśmiechając się do niej przyjaźnie.
 Przyszło jej nagle na myśl, że może syn naumyślnie przesadził niebezpieczeństwo zebrania, żeby pożartować z niej.
 — Więc to są ci niebezpieczni ludzie? — cichutko spytała go.
 — Tak, to oni — odpowiedział Paweł przechodząc do pokoju.
 — Ech ty!... — odprowadziła go pieszczotliwym okrzykiem, a w duszy pomyślała pobłażliwie: — Dziecko z niego jeszcze!