Strona:PL Gorki Maksym - Matka, tłum. Halina Górska.pdf/341

 — U nas — źle! — powiedział szeptem zamykając drzwi.
 — Wiem.
 Chłopak zdziwił się. — Skąd? — zapytał mrugnąwszy oczyma.
 Opowiedziała mu pokrótce i pośpiesznie wszystko.
 — A tamtych dwóch towarzyszy wzięli?
 — Nie było ich. Poszli do poboru. Pięciu nas wzięli wliczając wuja Michała...
 Pociągnął powietrze nosem i powiedział uśmiechając się:
 — A ja — zostałem. Pewnie szukają mnie!
 — Jak ocalałeś? — zapytała matka.
 Drzwi do pokoju uchyliły się cicho.
 — Ja? — powiedział Ignacy siedząc na ławce i rozglądając się. — Na minutę przed nimi leśniczy przybiegł — puka w okno — trzymajcie się, chłopcy, lizą na was...
 Zaśmiał się cicho, wytarł twarz połą kaftana i ciągnął dalej:
 — No, wuja Michała młotkiem nawet nie ogłuszysz. Powiada zaraz do mnie: Ignacy — do miasta, a żywo! Pamiętasz starszą kobietę? A sam karteczkę już pisze: Masz, idź! Ja w krzaki, pełzam, słyszę — lizą! Dużo ich, ze wszystkich stron hałasują diabły. Jakby pętlę naokoło naszej dziegciami zacisnął... Położyłem się w krzakach — przeszli mimo! Wtedy wstałem i dalej w drogę! Szedłem, szedłem... Dwie noce i cały dzień — bez odpoczynku!
 Widać było, że jest zadowolony z siebie. W jego piwnych oczach świecił się uśmiech, a duże, czerwone usta drżały.
 — Zaraz dam ci herbaty! — pośpiesznie zawołała matka chwytając za samowar.
 — Oddam wam kartkę!